Coś się skończyło

Już po maturach. Wow. Tak jak szybko przyszły tak szybko minęły. Dziwne uczucie kiedy przychodzisz do szkoły, ale dzwonek (a w zasadzie pewien znany utwór Beethovena) już Cię nie dotyczy. Trudno mi się odnaleźć w takiej nowej rzeczywistości, w której mam mnóstwo czasu. Jednak zajęcia i obowiązki szkolne stanowiły 90% czynności, które przez całe 3 lata wykonywałem. Cóż, tak to wygląda kiedy boisz się ludzi i uwielbiasz spędzać czas samemu. Plan na wakacje? Nie mam pojęcia, pewnie praca, załatwianie studiów i wszystkie sprawy z tym związane. Trochę się boję, że może mi braknąć kilku procent na wymarzony kierunek , ale wszystko okaże się w lipcu. Powiem szczerze, że kiedy wyszedłem z ostatniej matury to pomyślałem "kurde, ale będę odpoczywał normalnie żyć nie umierać" haha. Wytrzymałem JEDEN dzień totalnego obijania się. Już dzisiaj zacząłem czytać przesławnego Campbella (osoby związane w jakiś sposób z biologią na pewno znają tę pozycję). Nie wiem czy mój mózg się zepsuł czy jest wybitnym trollem, że pod koniec roku po przerobieniu dziesiątków arkuszy z biologi i chemii nie potrafiłem otworzyć książki, a jak zacząłem coś czytać to cała treść przelatywała przez głowę i papa i nie ma, a teraz czytałem o układzie nerwowym i co? Wszystko pamiętam. Chora faza. Odnośnie jeszcze matur to strasznie, ale to okropnie bałem się ustnego polskiego. Wrrr, przez całe 3 lata nie otworzyłem nawet książki i to nie z braku chęci , a z braku czasu. Kiedy wszedłem do sali i wylosowałem temat to normalnie myślałem, że się popłaczę z radości (XD). Serio, temat marzenie. Opowiedziałem miłym paniom to co przygotowałem i kurka byłem zadowolony. Kiedy dostałem wynik myślałem to myślałem, że się ostro pomylili. 95%!!! Ja, który chciałem tylko 30%, byleby zdać. Może to mój urok osobisty? Nie wiem haha. Teraz tylko czekam na wyniki pisemnych egzaminów. Jeżeli z chemii będę miał poniżej 90% to będę mega zły bo w tym roku matura z tego przedmiotu była banalna i jedyne co mogło mnie zgubić to własne niedopatrzenia. Nie wiem czy tylko ja tak mam, że nie czytam w ogóle poleceń do zadań? I co najgorsze robię to zupełnie nieświadomie. Trochę przeraża mnie fakt, że świat wymaga ode mnie żebym przestał być dzieckiem. Matura i liceum za mną a studia i przeprowadzka w nowe miejsce już na mnie czeka. Ja tak nie chcę, bo widzę jak dorosłe życie niszczy człowieka. Każe mu dopasować się do świata, do pełnienia jakiejś roli przy okazji rujnując jego indywidualność. Właśnie kilka tygodni temu pewna dziewczyna z mojej klasy wzięła ślub a ja polepiłbym sobie babki z piasku. Ten czas za szybko biegnie i nie daje mi możliwości przyzwyczajenia się do zmian, do nowych sytuacji. W kolejnym poście opiszę jak wygląda życie turbo introwertyka, któremu pójście do sklepu i rozmowa z panią ekspedientką sprawia ogromny problem. Wszystkim życzę miłego wieczoru :)

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Czy chcesz mnie poznać?

Cześć :) Na wstępie zaznaczam, że to nie będzie blog typu "mama...(wpisz imię swojego dziecka/zawód)". Nie znajdziesz tu mega motywujących haseł i sloganów, które pobudzą Cię do działania, tak samo jak social zdjęć a'la królowe instagrama. Będąc szczerym, nie wiem co mnie skłoniło do założenia bloga, bo raczej zawsze miałem aroganckie nastawienie do tego typu spraw. Chciałbym Wam pokazać jak wygląda życie mega introwertycznego nastolatka, który boi się tłumów, imprez i rozmowy z obcymi ludźmi a musi pokonać swoje lęki, ponieważ dorosłe życie czeka żeby się z nim zmierzyć. Chciałbym podzielić się Wami moimi codziennymi przeżyciami i problemami, które dla innych nie istnieją. Możliwe, że dla wielu nie jest to zbyt ciekawe i raczej nie interesuje ich taka tematyka, ale choćbym miał jednego obserwatora, który się tym zainteresuje to będę tworzył bloga jak najlepiej tylko potrafię. Nie wiem dokładnie jeszcze jak to wszystko działa, muszę się zaznajomić z wszelkimi mechanizmami...
Czytaj więcej

Warto pomagać

To było około 2,5 roku temu. Byłem w połowie 1 roku liceum. Wokół nowe twarze, nowe otoczenie, nowa rzeczywistość. Trudno mi było się zaaklimatyzować bo poznawanie nowych ludzi jest dla mnie ogromnie stresujące. Pamiętam, że towarzyszyło mi takie uczucie, że to nie dzieje się na serio, że to wszystko jakoś szybko mija, że muszę zacząć ogarniać swoje zachowanie, dorosnąć chociaż trochę, być bardziej samodzielnym. Nowa szkoła poszerzyła moje horyzonty jeśli chodzi o różnice między ludźmi. Wiedziałem, że w sumie nikt mnie nie zna i nie będę zwracał niczyjej uwagi, dlatego też zacząłem zapuszczać włosy. Strasznie mi się podobały długie, proste włosy na wzór Riedla i innych postaci wywodzących się z rockowej muzyki.  Na początku było wszystko ok. W myślach już wyobrażałem jak będę wyglądał kiedy już będą długie, jak wiatr będzie je rozwiewał :) Kiedy urosły tak mniej więcej do ramion miałem mega ochotę je ściąć. One żyły własnym życiem, dosłownie. Krótkie włosy nie wymagają pielęgnacji ...
Czytaj więcej

Być jak Dr House... przeszłosć jest bez znaczenia.

Hmmmm... od czego by tu zacząć? Chwilę mnie tu nie było ale przez ten czas spełniałem swoje marzenia. A w zasadzie jedno marzenie. Więc może od początku... To było w 2 klasie gimnazjum. Wizja zakończenia roku szkolnego ze średnią na poziomie ~3.0 to było coś przez co nie mogłem zacząć myśleć o normalnie o wakacjach, ale to właśnie wtedy podjąłem decyzję, która towarzyszy mi już od 5 lat i wyznacza kierunek w moim życiu. Postanowiłem zostać lekarzem, mimo tego że z nauką nie zawsze się "dogadywaliśmy". Nie chcę nawet opowiadać o reakcji znajomych i nauczycieli na ten stan rzeczy. Każdy się śmiał, że z takimi wynikami to mogę co najwyżej iść no mało wymagającej szkoły i zostać murarzem ( nie umniejszając murarzom). Bolało mnie to nie powiem, ale sam sobie byłem winny. Jedyne co mogłem to wdrażać mój plan w życie. Tak oto dostałem się za rok z ostatniego miejsca do liceum na profil biologiczno chemiczny. Oczywiście miałem najmniej punktów rekrutacyjnych, nie miałem czerw...
Czytaj więcej